Welkom

Beste mensen,

Van harte welkom in deze ongewone viering van onze basisgemeente. Uitgerekend vandaag, zondag 3 mei, is het thema ‘ontmoeting’, op een dag dat we elkaar niet kúnnen ontmoeten. Onze vieringen zijn afgelast, tot nader orde. Wij zitten zoveel als kan thuis en hopen zo samen het dreigende virus onder controle te krijgen.

Om toch nog iets van een viering te hebben, is er deze thuisviering.

• Je kunt de muzikale onderdelen afspelen op je pc of tablet. Als het goed is, brengt een CTRL-klik op de link je naar een filmpje van een lied.
• Mochten er advertenties openklikken, klik die dan weg.
• Sluit het linkje af na beluisteren en keer terug naar het document.
• Werkt dat allemaal niet, zing het dan zelf!

 

Dan volgen nu de mededelingen. Dat wil zeggen: stuur je mededelingen naar de redactie van ons tijdelijke Epistel.

 

Kaars

Op het moment dat we anders de paaskaars aansteken, kun je nu zelf een kaars aansteken als je wilt. Voel je vrij. Als je dat doet, past het in ieder geval goed bij het eerste lied: Licht dat ons aanstoot.

 

Openingslied ‘Licht dat ons aanstoot’

 

https://Youtu.be/YjFs8DuXBfc

Inleiding

Juist nu we het missen om elkaar in levende lijve te ontmoeten, wordt er veel nagedacht, gesproken en geschreven over ontmoeting. Skype, FaceTime, beeldbellen, Zoomvergaderen; er wordt van alles ingezet om andersoortige ontmoeting te faciliteren. En toch verlangt iedereen ernaar om elkaar te zien, te spreken, in de ogen te kunnen kijken, een arm om een schouder te kunnen leggen.

Het is mooi om te merken dat dat bij ons mensen hoort. Als we in drukke tijden graag eens een moment voor onszelf zouden willen hebben, verlangen we in deze geïsoleerde tijden juist naar de ontmoeting.

Een verhaal dat aanknopingspunten heeft met de huidige situatie vond ik bij Marcus. Je leest het hier in een werkvertaling van Bas van Iersel. Jezus ontmoet hier een vrouw die iets van hem wil, en het loopt goed af.

 

Lied ‘Die chaos schiep tot mensenland’

 

https://Youtu.be/TEMUsV5CoKU

Lezing uit Marcus 5, 25-34

Daar daagde een vrouw op die al twaalf jaar last had van een bloedvloeiing / Van tal van artsen had zij heel wat te verduren gehad. En hoewel ze alwat ze had hieraan had uitgegeven, had ze er geen baat bij gevonden, maar was er veeleer op achteruitgegaan / Omdat ze van Jezus gehoord had, kwam ze in de massa naar hem toe, en raakte van achter zijn kleren aan / met het idee:  ‘Als ik tenminste zijn kleren maar aanraak, zal ik gered worden’/ En meteen droogde de bron van haar bloeding op, en voelde ze aan haar lijf dat ze van haar kwaal genezen was / Tegelijkertijd voelde ook Jezus aan dat een kracht van was uitgegaan. Daarom draaide hij zich midden in de menigte om , en vroeg: ‘Wie heeft mijn kleren aangeraakt?’ / En zijn leerlingen zeiden tegen hem: ‘U ziet toch het gedrang van die massa om u heen? Hoe kunt u dan vragen: ‘Wie heeft mij aangeraakt? / Maar hij bleef rondkijken wie dat gedaan had / Toen werd die vrouw ongerust, en begon te beven, omdat ze heel goed wist wat haar was overkomen. En zo kwam ze zich voor hem neerwerpen, en vertelde hem de volle waarheid / Toen zei hij tegen haar: ‘Mijn dochter, het is je vertrouwen dat je gered heeft. Ga in vrede, en zorg ervoor dat je van je ziekte genezen blijft’.

 

Muzikaal intermezzo

Henk van Glabbeek op de duduk

 

https://Youtu.be/e6we2A3WvxA

Overweging

Marcus vertelt hier een beeldrijk verhaal: er is een grote menigte is op de been, het plein is volgestroomd. Ergens tussen al die mensen ontwaren wij de twee hoofdpersonen in dit verhaal: Jezus en de niet bij name genoemde vrouw. De camera hangt er met een drone boven en zoomt in op de twee, je ziet haar dichter bij Jezus komen.

Het is een beeld waar je nu van schrikt: zoveel mensen bij elkaar, dat mag toch helemaal niet? Ik heb het ook bij televisiebeelden van de tijd voor het virus. Ga uit elkaar, mensen! Minimaal anderhalve meter.

De vrouw is al twaalf jaar ziek. Door deze ziekte is zij, in het joodse milieu, onrein geworden. Marcus gebruikt hier woorden, die hij haalt uit teksten in Leviticus over onreinheid en bloed vloeien. Daardoor weet de joodse lezer van Marcus precies waar de klepel hangt.

Al twaalf jaar mag zij de tempel niet in. Al twaalf jaar menen mensen dat deze aandoening besmettelijk is (blijkbaar ook voor mannen) en leeft zij sociaal geïsoleerd. Zij mag, zeg maar, alleen de straat op voor een boodschap of een ommetje, of als ze een vitaal beroep heeft.

Of zij een beroep heeft, weten wij niet. Het verhaal vertelt wel dat haar hele bezit is opgegaan aan behandelingen van haar kwaal. Niets hielp en het is tijd voor een alternatieve geneeswijze. En precies zo’n alternatieve geneeswijze is vandaag in de stad. Hij heet Jezus en zij heeft van hem gehoord. De drukte op het plein geeft haar bescherming, niemand gaat merken dat zij hem aanraakt. Alleen al de aanraking van zijn kleren zal genoeg zijn, gelooft zij, en zo is het ook: zij raakt zijn mantel aan en wordt ter plekke en direct genezen.

Genezen en wegwezen? Mooi niet, want deze geneeswijze doet niet aan anonieme behandelingen. Hij wil weten wie het is, waardoor hij energie is kwijtgeraakt. De reactie van Jezus’ leerlingen is logisch: dat kun je toch niet weten? In dit gedrang kan het iedereen zijn.

Verteltechnisch is het grappig, dat de verteller en wij allang weten wie dat heeft gedaan en uitgerekend Jezus weet het niet. Deze scene doet me denken aan mijn schooltijd. Als iemand iets had uitgehaald, moest de hele klas nablijven totdat de schuldige zijn of haar zonden opbiechtte. Ook in deze tijd is dit thema van schuld en nalatigheid weer actueel, we letten meer op elkaar dan ooit. Ik ben niet aardig, als iemand te dicht bij me gaat staan bij het melkvak.

De vrouw besluit uit te komen voor haar daad. Jezus’ reactie is verrassend: hij schrijft de reden voor de genezing helemaal toe aan haar geloof, het vertrouwen van de vrouw. Hij klopt zeker zichzelf niet op de borst. En hij wijdt geen woord aan het feit dat hij, door haar aanraking, in de zin van de wet, ook onrein is geworden. Dat doet er blijkbaar niet toe.

Als ik zoek naar de betekenis van dit verhaal voor mensen van nu, is er veel om over na te denken. Ik haal er drie punten uit.

 

• Een ontmoeting vraagt lef. / Er zijn in mijn leven verschillende momenten geweest, dat ik de stap waagde om iemand te vragen: mag ik met je praten? De kwestie waarmee ik worstelde was zo groot geworden, dat ik er alleen niet meer uit kwam. Ik had een luisterend oor nodig, iemand die voor mij een klankbord kon zijn. Momenteel voert de overheid een campagne die mensen ertoe aanzet om te praten over de angst, de onzekerheid of welk gevoel dan ook de huidige crisis oproept. Iemand van mijn loopgroep belde mij een paar weken geleden. Zij woont alleen en de muren kwamen op haar af. Wij hadden een goed gesprek. Soms moet je het lef hebben, om te erkennen dat je er alleen niet meer uitkomt. Ook nu, en daar is helemaal niets mis mee.
• Een ontmoeting vraagt vertrouwen. / Steeds meer kom ik er achter, dat het in ontmoeting gaat om onbevooroordeeld te luisteren. Dat wist ik natuurlijk al, maar het is niet gemakkelijk. Ik ben al snel geneigd om in een gesprek met oplossingen of acties te komen. Daar gaat het helemaal niet om. Het is genoeg om te vertrouwen op de kracht van de ontmoeting in zichzelf. Gisteren beeldbelde ik met een kopje koffie mijn zus, die met haar man al vijf weken in quarantaine zit. Wij hoefden niets op te lossen, we deelden ervaring en het was goed.
• Een ontmoeting kan niet anoniem blijven. / Dat je elkaar bij naam kent is al een goed begin. Een ontmoeting vraagt erom dat je je ook wilt laten kennen. Het beste is wanneer ook de ander in deze ontmoeting haar of zijn hart opent. In deze tijd: dat je wilt delen wat jou angstig en ongerust maakt, of juist wat jou vertrouwen en hoop geeft. Dat kan ook op anderhalve meter afstand, die overbrug tijdens de ontmoeting met gemak.

 

Lied: Ken je mij

 

https://Youtu.be/DxJNZ53u6Uw

 

Bidden of zo

Om Licht

In deze bewogen tijd
Waar angst en onzekerheid het dreigen te winnen
Van vertrouwen en overgave
Bidden wij om geloof, hoop, liefde

Dat er mensen zijn
Die blijven geloven
Dat het goed komt
Die te midden van alle problemen oplossingen zoeken
Die woorden vinden, die toekomst openen
Die ons verder helpen de crisis te doorstaan

Dat wij die mensen zijn

Dat er mensen zijn
Die blijven hopen
Die overal sprankjes van vernieuwing zien
Die voorbij het slechte nieuws hoop putten uit het goede nieuws
Die weigeren het hoofd in de schoot te leggen

Dat wij die mensen zijn

Dat er mensen zijn
Die blijven liefhebben
Die er zijn voor anderen om hen heen
Die de schoonheid van onze schepping blijven zien
Die ruimte scheppen voor het licht
Dat de duisternis zal overwinnen

Dat wij die mensen zijn

Lied: Ruimte waar het licht kan komen

 

https://Youtu.be/1y7LVhEa6XM

 

Tot slot

Als we uit elkaar gaan, geven we elkaar goede woorden mee, woorden van zegen. In deze viering zijn dat de woorden van Sint Patrick, de Ierse monnik (vorig jaar beklommen Marinus en ik ‘zijn’ berg nog).

De Eeuwige is voor jou
om je de juiste weg te wijzen

de Eeuwige is achter jou
om je in de armen te sluiten
om je te beschermen tegen gevaar

de Eeuwige is onder jou
om je op te vangen wanneer je dreigt te vallen

de Eeuwige is in jou
als de kracht om het goede te doen

Zij omgeeft jou als een beschermende muur
wanneer anderen over je heen vallen

de Eeuwige is boven jou
om jou te zegenen

zo zegent jou de Eeuwige vandaag
morgen en alle dagen van je leven

Colofon

De viering werd voorbereid door Kees Posthumus.
Het document werd verstuurd door Peter van der Lee.
Wim Welling zette de viering op onze website.
Lenny en Jan Prins zouden de koffie/thee verzorgen.